Méron Gysbertha demonstreert de kracht van de methode Mulligan aan zijn blij verraste collega Azad Khan
Als fysiotherapeut in Amsterdam Noord werk ik al meer dan 43 jaar in de praktijk. Ik heb duizenden patiënten behandeld en altijd mijn best gedaan om hen te helpen zodat ze weer kunnen wat ze zouden willen. Jarenlang heb ik letterlijk “klaar gestaan op beide benen”, altijd de nodige energie en focus gegeven aan mijn patiënten. Maar de afgelopen maanden gebeurde er iets onverwachts: ik begon zelf last te krijgen van mijn rechter lies en heup.
Aanvankelijk was het maar een kleine irritatie, een ongemakkelijk gevoel dat soms aanwezig was, maar vaak ook verdween. Het begon als een licht ongemak in de ochtend, vooral wanneer ik mijn sokken of broek aan moest trekken. Maar gaandeweg werd de pijn steeds erger. Soms had ik moeite om normaal in de auto te stappen (en ik had juist hiervoor een auto met hoge instap gekozen) of zelfs de trap op te lopen. De klachten kwamen steeds vaker terug en ik voelde mezelf steeds chagrijniger worden. Ik vloekte zachtjes in mezelf, het ouder worden en al die stomme ongemakken die erbij horen. Het was alsof mijn eigen lichaam niet meer meewerkte.
Op een gegeven moment begon ik serieus na te denken over wat ik kon doen. Misschien moest ik wel een foto laten maken van mijn heup om te zien of er echt iets mis was, of dat ik misschien zelfs aan een “nieuwe heup” toe was. Ik dacht aan de duizenden patiënten die ik door de jaren heen de praktijk bezochten om te revalideren na heupoperaties. Ook kwam er een zekere bezorgdheid op. Ben ik nu zelf aan de beurt?
Een verrassend gesprek
Totdat ik gisteren een gesprek had met Méron, een jonge collega die onlangs begonnen is met de opleiding tot Mulligan-therapeut. Méron is een van die enthousiaste jonge professionals die altijd nieuwsgierig is naar nieuwe behandeltechnieken. Tijdens ons gesprek vroeg ik hem naar de Mulligan-methode en wat hij daar precies over leerde. Wat ik niet verwachtte, was dat dit gesprek een echte eyeopener voor me zou zijn.
Méron begon enthousiast te vertellen over de technieken die hij leerde: NAG’s, SNAG’s, NWMS’en—het was een stroom van termen die ik in de loop der jaren natuurlijk wel eens had gehoord, maar nooit echt diep in had verdiept. Geïnteresseerd vroeg ik hem of deze technieken ook voor mijn situatie toepasbaar zouden zijn. Ik legde uit dat ik vermoedelijk te maken had met een versleten heup en vroeg of hij iets voor me kon doen.
De behandeling
“Kom maar liggen op de bank,” zei Méron. Het voelde een beetje gek om nu zelf op de behandeltafel te liggen, in plaats van achter de tafel te staan, maar ik volgde zijn instructies op. Méron bond een indrukwekkende gordel om mijn heup en gaf me allerlei aanwijzingen. “Trek je linkerknie naar je borst,” zei hij. “Kom meer naar beneden, trek je rechterbeen op en druk het maar weg.” Ik volgde zijn instructies trouw, al voelde het in het begin een beetje vreemd.
Met iedere beweging die ik maakte, voelde ik de pijn steeds meer wegzakken. Méron gaf me duidelijke aanwijzingen, maar wat me het meest opviel, was de gerichte druk die hij op mijn heup uitoefende, gecombineerd met de actieve bewegingen die ik moest maken. Het voelde bijna alsof er iets in mijn heup “verschoof” of “gereset” werd, maar ik had geen idee wat er precies gebeurde.
Na een paar wonderlijke bewegingen — waarvan ik niet helemaal begreep wat er gebeurde — mocht ik van de bank afstappen. Méron en collega Marchiano, die inmiddels als een belangstellende toeschouwer was aangetrokken tot dit spektakel, keken me nieuwsgierig aan. Ik stak mijn rechterbeen uit, tilde mijn knie op en voelde iets dat ik al lang niet meer had gevoeld: geen pijnscheut! Mijn heup voelde ineens vrij, een gevoel dat ik de afgelopen maanden niet meer ervaren had.
Het wonder
En toen gebeurde er iets waar ik simpelweg niet op had gerekend: toen ik diezelfde dag in de auto stapte, ging dat zonder de gebruikelijke moeite. Ik hoefde mijn rechterbeen niet meer op te tillen met mijn hand. Het voelde als een wonder. Toen ik thuis aankwam, stapte ik zo uit de auto en liep naar binnen, zonder de pijn die me al maanden had belemmerd. ’s Avonds liep ik moeiteloos de trap op, trok ik mijn sokken uit zonder enige moeite en stapte ik zonder gedoe mijn bed in.
Wat was dit? Hoe was het mogelijk dat iets zo simpels als een paar gerichte bewegingen mijn klachten zo snel verlichtten? Ik kon het bijna niet geloven. Ik besloot meteen Méron te bellen om een vervolgafspraak te maken, al was het maar om hem te vertellen hoe gemakkelijk alles nu weer ging. Wat een verschil in mijn dagelijks leven!
Wat dit voor mij betekende
Dit hele voorval was niet alleen een eyeopener voor mij als patiënt, maar ook voor mij als fysiotherapeut. We zijn zo gewend om anderen te helpen, maar we vergeten soms hoe het is om zelf in de rol van patiënt te staan. Het was voor mij een herinnering dat er altijd nieuwe technieken zijn die de moeite waard zijn om te ontdekken en toe te passen—zelfs als je al jarenlang in het vak zit.
Als fysiotherapeut ben ik nu meer dan ooit overtuigd van de kracht van de Mulligan-methode, niet alleen voor de reguliere patiënt, maar ook voor mijzelf als professional. En wie weet, misschien is het wel tijd voor een nieuwe blik op mijn eigen behandeling. Dus als je, net als ik, twijfelt over je heupklachten of iets anders, aarzel dan niet om nieuwe benaderingen te proberen. Soms kunnen de verrassendste dingen je leven veranderen.
Ik ben in ieder geval weer volledig in beweging en Méron een wonderlijke schakel tussen mijn willen en kunnen!
Bij MCN wordt door Eline, Fatma, Leon en Méron de methode Mulligan toegepast.